Oturuyorum.
Evde kalabalık içindeyim.
Bi kenarda oturuyorum.
Dinliyor gibiyim. Duyuyorum aslında ama dinliyorum diyemem.
İçimde çığlık çığlığa ruhum.
Sesinden başka bi şey duymamın mümkünatı yok.
Görmemi, duymamı, düşünmemi engelliyor o ses.
Susturamıyorum.
İki kadın var aciz bedenimde.
Biri içine kapanık. Sessiz. Seven. Çok seven. Kendinden çok seven. Alçakgönüllü. Ürkek.
Diğeri kavgacı, kendinden başka birini sevemeyecek bencillikte. Gözlerini herkesin gözlerine dikecek kadar cesur, korkusuz.
Ruhumu iki tarafından çekiştiriyor bu iki kadın. Birbirleriyle kavgaları tüm hayatımı yıkıp yakıyor. Üçüncü bi kişi girdiğinde araya onu da başlıyorlar çekiştirmeye. Parçalayana dek, bitirene dek,
öldürene dek.
Yine başa sarıyorum sonra. Yine benimle kalıyorum.
Yine tek başıma.
Yine biz bize kadınlarımla.
Yine ben başıma…
