Uyum-suzluk! Galiba sorun bu! Asla uyum sağlayamıyorum yaşama. Yanı başımda, çağlayarak hayatın pınarlarına akan bir erkek hayatı yakalamış, kuvvetlice kavramış, bana sunuyor ve ben hiçbir şeye uyum sağlayamıyorum.
Yapamıyorum. Kafamın içinde, çoğu mutsuz resimler. Gözümü yumsam, yalnızlık çığlıkları. Sevgiye doyamıyorum, çok sevilsem boğuluyorum.
İnançsızım! İki insanın birbirini anlayacağına, seveceğine ve bir kadınla bir erkeğin aynı çatı altında mutlu olabileceğine inançsızım! Oysa Teo´nun dediği gibi “Yaşadığımız anın tadını çıkarıp, o anın sevgisini, dirimini ve inancını yakalasam…” Ah bir yakalayabilsem!
Ama iyileşemiyorum. Hastayım! Başımın içi kurtlarla dolu. Bazen onları görür gibi oluyorum.
Beni…
Yok edecekler…
