Renklerin en karamsarını yakıştırırdın tenime.
Saçlarımıysa topladığımda severdin ensemde.
En çok utandığımda yanaklarımın kızarması yüzünü güldürürdü.
Gözlerimin derinliklerine bakmayı severdin uzun uzun.
Bense herşeyine hayrandım.
Gözlerime bakıp bi ”Seviyorum” deyişin vardı ki,
Kimse,ben,dünya,tanrı bile sevmese de olurdu beni.
Senin sevgin yeterdi bana.
Baksan yeterdi gözlerimin derinliklerine.
Utandığımda saçlarımı yüzümden hafifçe sıyırsan yeterdi.
Peki ne oldu,nasıl olduda;
Aslında yüreğimizden geçmeyen,
Asla söylemeyeceğimiz şeyleri haykırmaya başladık birbirimize…
Ne zaman vazgeçtik kocaman sevgimizden?
Ne zaman sesine bile hasret kalır oldum,
Güzel gözlerine?
Ne zaman birbirimizi yasakladık sevgimize?
Nasıl oldu,neden..?
Şimdiyse renklerin en karamsarına büründü ruhum.
Sensizlikten dost oldum onunla.
Renklerin en umutsuzu yoldaşım, sırdaşım oldu.
Sen yoksunya tüm dünya ona benziyor.
Renklerin en karamsarı.
Ben oluyorum yavaş yavaş.
Renklerin…
Karamsarı…
Ben…
Ya sen??
2005
